Począwszy od lat 30. XX wieku, Dom Zdrojowy w Jastarni zasłynął jako miejsce, które przyciągało nie tylko mieszkańców tej części kraju, ale również turystów z różnych regionów Polski. Powstały z ambicją stworzenia eleganckiego ośrodka kulturalnego, szybko stał się symbolem przedwojennej grandy i modernistycznego rozwoju naszego wybrzeża.
Pierwsze plany utworzenia Domu Zdrojowego w Jastarni zostały zainicjowane w 1937 roku. Marian Stelmaszczyk, ostatni przedwojenny wójt gminy Hel, podjął decyzję o wzbogaceniu miasta o instytucję, która miałaby przyciągać „elitę społeczną”. Ta ambitna wizja zaczęła szybko nabierać konkretnych kształtów, ponieważ już rok później architekt Jan Konke opracował plany architektoniczne dla tego obiektu. Projekt ten nie tylko uwzględniał potrzeby gości, ale także zakładał stworzenie zielonego zakątka relaksu z parkiem i aleją ozdobioną dekoracyjnymi krzewami. Mimo nadejścia II wojny światowej, budowa postępowała zgodnie z planem i już w sezonie letnim 1939 roku obiekt ten został oficjalnie otwarty dla publiczności.
Ciągłe konflikty wojenne nie zniszczyły Domu Zdrojowego, który przetrwał te niesprzyjające okoliczności. Po zakończeniu działań wojennych, ten unikalny obiekt służył nie tylko lokalnym mieszkańcom, ale również stał się istotnym punktem na kulturalnej mapie Polski. To właśnie tutaj, na scenie Domu Zdrojowego, odbywały się koncerty legendarnego Jana Kiepury, a towarzyszyli mu inni znani artyści. W ten sposób Dom Zdrojowy wpłynął na renesans kulturalny regionu, stając się jednym z najważniejszych miejsc na Półwyspie Helskim.